De waterdispenser

Het was weer zo'n echecdag zoals ik er al zoveel had meegemaakt. Boven de te vaak geverfde deur aan het einde van de gang brandde een rode lamp. Intuïtief bleef ik voor de -nu groene- deur staan, terwijl ik op adem probeerde te komen. Ongetwijfeld werd een ernstig gesprek gevoerd in het kantoor achter de deur, en was aankloppen niet gewenst. Waarom zou je anders zo'n rode lamp boven je deur aan zetten? Naast de deur stonden een stoel en klein tafeltje met wat verouderde lectuur, een waterkoeler -zo'n apparaat met lauw en koud water en van die bekertjes met minimale inhoud die je uit een bekerhouder moet trekken. Het controlelampje van het apparaat brande uitbundig. Ik ging op de stoel zitten terwijl ik mijn tas naast mij op de grond zette en het zweet van het voorhoofd wiste. Tegenover het tafeltje stond een imitatie tropsiche kamerplant met van die bruine korreltjes in de plantenbak. Ik zat eindelijk in de wachtkamer.

Mijn reis naar deze wachtkamer was een drama geweest. Om niet te laat te komen had ik twee treinen eerder dan normaal genomen. Helaas viel de eerste uit door een technisch probleem met bevroren wissels. De tweede trein (mijn back-up plan) had een wanstaltige vertraging opgelopen doordat er spontaan sneeuw op het spoor was gevallen,  zodat ik uiteindelijk op mijn aanvankelijke trein stapte die vervolgens niet vertrok omdat de machinist moest bevallen. Het back-up plan van mijn back-up plan bestond uit drie stappen: 1) diep ademhalen, 2) de bus pakken om met een omweg langs 21 zones het volgende station bereiken, 3) vanaf de halte 3 kilometer hardlopen om te proberen op tijd te zijn. De drie stappen hadden gewerkt alhoewel het zweet op mijn rug nu inmiddels aardig opgedroogd was, plakte mijn tong aan mijn gehemelte.

De tijdschriften op het kleine tafeltje waren, zoals verwacht, allemaal gedateerd en vertegenwoordigden interessegebieden die niet mijn interesses bevredigden. Het is, denk ik, over het algemeen slecht gesteld met de wachtliteratuur in Nederland. Het is of gedateerd, of plat (de bladenmap), of te vakspecifiek ("The journal of applied toothpick sciences" of "Tijdschrift voor de Kunstproleet"), incompleet, of een combinatie van voorgaande facetten. De gemiddelde verzameling wachtliteratuur bestaat dan ook uit bladen die al een heel leven van gebruik achter zich hebben en hun laatste dagen mogen slijten op een plek waar eigenlijk niemand op ze zit te wachten. Deernis alom.

Ik was 5 minuten te vroeg voor mijn afspraak dus werkte mijzelf door de stapel tijdschriften heen totdat ik een recente versie had gevonden van een gedateerd tijdschrift dat een boeiend artikel over niks bevatte. Na vier pagina's gebladerd te hebben, stond ik op, liep naar de waterkoeler en trok aan een papieren bekertje dat onder uit de bekerhouder stak. Uiteraard kwamen er gelijk 3 bekertjes mee, want zo gaat dat met waterkoelers en bekerhouders. Nadat ik 2 bekertjes teruggefrommeld had, hield ik het overgebleven bekertje onder de koeler en drukte op de knop voor het koude water. Er gebeurde, behalve wat geborrel, helemaal niets. Ik drukte nogmaals op het knopje, maar ook nu gebeurde er niets.
Ik probeerde het andere knopje voor lauw water. Een luid geborrel en nog luider gepruttel onderstreepten het feit dat de waterkoeler toch echt een bepaalde mate van leven in zich verborg. Maar even spontaan als het apparaat begon te broebelen eindigde dit ook weer, een beetje gesputter en zowaar, een klein laagje troebel water werd in het bekertje geperst. Mijn teleurstelling wegslikkend wegens dit gebrek aan hydraterende potentie van mijn -wellicht- toekomstige werkgever, nam ik weer plaats op mijn stoel en probeerde niet te denken aan het gesprek dat zo zou gaan beginnen en ik met een droge mond in zou moeten gaan.

Het wachten nam ondertussen groteske vormen aan. Mijn 5 minuten tijdwinst was naadloos overgegaan in 30 minuten pure wachttijd. En nog steeds geen slok water, nog steeds die gedateerde literatuur, maar ook een hoeveelheid gezonde sollicitatiespanning die langzaam transformeerde in ongebreidelde verveling. Een onvervalste geeuw complementeerde het geheel.

Ik probeerde nogmaals de waterdispenser wat water te ontfutselen. Net als bij mijn eerdere poging gaf het apparaat een consonante bubbelcompositie ten gehore maar geen water. Verveeld en geagiteerd door deze liquide daad van waterweigering, besloot ik de drukknop te bewerken door het in een hoog tempo meermalen in te drukken, terwijl ik tegelijkertijd zachtjes de onderkant van het apparaat met de neuzen van mijn schoenen bewerkte. Dit had als effect dat de bubbelcompositie symfonische omvang aannam. De gebeurtenissen daarna ontvouwden zich als een slow motion scene in de betere John Woo actiefilm. Een grote splets troebel water storte zich in het bekertje dat vervolgens tergend langzaam omviel, een zachte knal binnenin het apparaat, een flikkering van het controlelampje dat vervolgens doofde, en een kleine rooksliert dat niets verhullend achter het apparaat omhoog krulde. De waterdispenser was niet meer.

Ik zag dat de rode lamp boven de deur uit was gegaan. Nieuwsgierig luisterde ik of ik stemmen kon horen. Het bleef vooralsnog stil. Ik controleerde snel of alles goed zat (das, jas, broekrits) en ging snel zitten op mijn plek bij het lectuurtafeltje. Plots hoorde ik gerommel, en de deur onder de -nu gedoofde- rode lamp zwaaide open. Twee personen stapten uit de kamer, gaven elkaar een hand waarna één van hen wegliep en de andere mij gespannen aankeek.
'Aha, u bent er,' riep de man gereserveerd terwijl hij mij opnam en zich voorstelde als de P&O-er van mijn potentieel nieuwe werkgever. Ik stond snel op en ontnam de man snel zicht op de waterdispenser. 'Nou u moet weten dat we net de juiste kandidaat hebben gevonden,' vervolgde de man, 'dus spijt het mij te moeten zeggen dat u voor niets bent gekomen. Kan ik u wellicht een bekertje water voor de terugreis aanbieden? Daar staat de waterdispenser, tapt u zelf maar. O ja, en bedankt voor uw komst.'